Pyszczak Auratus, Melanochromis Auratus

Pyszczak auratus, Melanochromis auratus. 

Nazewnictwo i systematyka
Odpowiednikiem łacińskiej nazwy jest pyszczak złocisty. Jest to gatunek ryb należący do rodziny pielęgnicowatych.


Data i miejsce odkrycia
Pyszczaka Melanochromis auratus odkryto w jeziorze Malawi w 1897 roku. Odkrycia dokonał George Albert Boulenger brytyjski zoolog belgijskiego pochodzenia.


Charakterystyka
Melanochromis auratus jest pyszczakiem legendą, gatunkiem chętnie wybieranym przez wielu hodowców i zamiłowanych akwarystów. Pierwsza część w nazwie łacińskiej znamionuje zaklasyfikowanie do rodziny. Melanochromis oznacza, że pyszczak ma na sobie czarną barwę, melano znaczy czarny, z kolei chromis to kolor. Druga część; auratus znaczy złocisty. Jednakże, po mimo pięknego zabarwienia oraz charakterystycznego zachowania, to nie jest odpowiednia ryba dla osób dopiero zaczynających rozwijać się w akwarystyce i hodowli ryb afrykańskich, a zwłaszcza w akwarystyce podstawowej. Melanochromis auratus należy do jednym z najagresywniejszych gatunków pielęgnicowatych.


Rozmiar pyszczaka
Samiec pyszczaka auratus dorasta do blisko 12 cm, a samica do około 10 cm.


Dymorfizm płciowy, charakterystyka
U samic dominującym kolor to odcienie żółtego lub miodowego. Barwa rozpościera się począwszy od podbrzusza aż po pierwszy srebrny podłużny pas. Ponad nim rozciąga się następny, począwszy od ogonowej płetwy, po złączenie się ze rozciągającym się ze następnej strony pasem ciała, który zlokalizowany jest na głowie.
Pasek ma kolor ciemnobrązowy, kiedy popatrzymy przy odpowiednio dobranym kącie, będzie się nam wydawać, pasek pokryty jest czymś w rodzaju delikatnego meszku. Powyższej paska znajduje się następny, ponownie srebrnej barwy, kolejno cieniutki pasek o kolorze żółtym, srebrnym, czarnym. Na grzbiecie Melanochromis auratus jest pasek o barwie jasnożółtej. Z kolei barwa płetwy ogonowej jest żółto-srebrna, a niekiedy jedynie we odcieniach żółtego. Samice dysponują układem składającym się z ciemniejszych plamek, które to są charakterystyczne dla danego z osobników, jednakże największe plamki znaleźć możemy na wierzchniej części grzbietu, a mniejsze na spodniej.

• Charakterystyka płetwy. Płetwy odbytowe u samic posiadają na spodzie ciemniejszą pręgę, za nią mogą znajdować się mniejsze, atrapy jajowe w kolorze żółtawym. Dolna partia ciała ma kolor nieznacznie jaśniejszy ode bocznej części ciała. Płetwy grzbietowe są barwy kremowej i mają dodatkowo ciemnobrązowy pas. Płetwa ta wyróżnia się zakończeniem, które stanowi delikatną linię, o barwie złoto-miodowej. Kiedy samica Melanochromis auratus jest zdenerwowana, paski w kolorze złoto-biały mają zdolność do nabierania barwy różowej. Z kolei samiec stanowi coś w rodzaju negatywu samicy. Kolor dominujący u samca to czarno-brązowy, z czasem może on zmieniać barwę aż do ciemniejszego fioletu.

• Charakterystyka paski. Układy pasków na jego ciele są podobne do samicy, od spodu czarne, potem cieniutki w kolorze srebrnym, żółtym, srebrnym, czarnym, srebrnym, żółtym, srebrnym, czarnym. Częstokroć srebrny oraz żółty jest do siebie bardzo podobny na ciele samca. Płetwy ogonowe również mają plamki, jednak ich rozmiar zmniejsza się wraz ze odległością ode ciała samca. Na podbrzuszu oraz blisko pyska samiec ma kolor jasny, połyskujący na srebro. Płetwy odbytowe są barwy ciemnożółtej, mają akcenty czerni i parę dużych atrap jajowych barwy jaskrawo-żółtej. Barwy intensyfikują się oraz ciemnieją przy walce oraz podczas odbywania tarła. U młodych ubarwienie jest niemalże takie samo jak u samców. Różnicę stanowi mniejsza liczba plamek na płetwach ogonowych oraz znacznie bardziej równe linie pasków na całym ciele ryby, nie ma też atrap jajowych oraz delikatnie opalizujących krawędzi na płetwach.

Charakter
Młode osobniki Melanochromis auratus żyją ze sobą w zgodzie. Zwykle walki pomiędzy młodszymi osobnikami nie są zagrożeniem dla zdrowia tych ryb, a wynikają jedynie z usposobienia młodych osobników. Jednakże kiedy osiągają wielkość bliską 5 centymetrów, walki są częste zwłaszcza pomiędzy samcami. Takie zachowanie może już okazać się śmiertelnie niebezpieczne dla naszych rybek. Kiedy w akwarium znajduje się dorosły, a w dodatku dominujący samiec, nie należy wzbogacać hodowli o nowe auratusy.